In de schaduw van de Europese dageraad, waar de Noordzee haar koude adem over de lage landen blaast, ontwaakte het kleine koninkrijk Belgica uit een onrustige sluimer. Het was de 10de dag van de zesde maand, in het jaar dat men 2024 noemde, een dag die de geschiedenisboeken zou halen als het begin van het einde.
De goden, hoog gezeten op de Olympus, keken met een mengeling van spot en mededogen neer op het schouwspel dat zich ontvouwde. Zeus, met zijn baard trillend van ingehouden woede, sprak tot zijn broeders en zusters: “Ziet hoe de stervelingen hun kostbare tijd verspillen aan ijdele twisten. Laat ons toezien hoe zij hun eigen ondergang bewerkstelligen.”
In de straten van Brussel, het kloppende hart van Belgica, hing een sfeer van gespannen verwachting. De burgers, gewend aan de langdurige politieke impasses die hun land kenmerkten, wisten niet dat ze aan de vooravond stonden van een odyssee die hun wildste dromen - of nachtmerries - zou overtreffen.
Vijf figuren, elk gehuld in een mantel van ambitie en list, traden naar voren op het politieke toneel. Als de helden uit de oude verhalen droegen zij de last van hun volk op hun schouders, maar ook de ketenen van hun eigen verlangens om hun enkels.
Daar was Bart De Wever, de moderne Odysseus, wiens scherpe tong en sluwe geest hem tot de natuurlijke leider van de separatistische beweging maakte. Zijn N-VA, als het paard van Troje, stond klaar om de muren van de Belgische eenheid te slechten. Naast hem stond Georges-Louis Bouchez, een jonge Apollo, stralend van zelfvertrouwen en charisma. Zijn MR was als de lier van de zonnegod, in staat om de harten van de mensen te beroeren, maar ook om dissonanten te creëren in de politieke harmonie. Maxime Prévot van Les Engagés was als Hermes, de boodschapper die tussen de verschillende kampen pendelde, altijd op zoek naar een compromis, een deal, een uitweg uit het labyrint van tegenstellingen. Conner Rousseau, de Ares van Vooruit, was de strijdlustige jongeling die met vurige speeches de massa’s in vervoering bracht. Zijn woorden waren als speren die door de lucht suisden, soms doel treffend, soms afketsen op het schild van de publieke opinie. Ten slotte was er Sammy Mahdi, de Dionysus van CD&V, wiens jeugdige uitstraling en onorthodoxe aanpak een frisse wind door de stoffige gangen van de macht lieten waaien.
Terwijl deze titanen hun krachten maten in de arena van de publieke opinie, keek koning Filip, als een vermoeide Cronus, toe vanuit zijn paleis. Zijn koffievoorraad slonk met de dag, een metafoor voor de uitputtende onderhandelingen die maar geen resultaat opleverden. De dagen werden weken, de weken maanden. De seizoenen wisselden elkaar af, maar in de Wetstraat leek de tijd stil te staan. Het volk, aanvankelijk geduldig, begon te morren. Op de sociale media woedde een oorlog van woorden, memes en hashtags. De politici, verstrikt in hun eigen retoriek, leken doof voor de groeiende onrust.
In de tussentijd keerden de goden hun blik af van het kleine koninkrijk, hun toorn richtend op andere delen van de wereld. Los Angeles ging op in vlammen, een Apocalyps van vuur en as die de City of Angels transformeerde in een helse inferno. Trump, als een moderne Caligula, annexeerde Canada en Groenland, zijn blik gericht op de Noordpool als het ultieme strijdtoneel tegen de Russische beer. Elon Musk, de Croesus van het digitale tijdperk, zaaide met zijn miljarden de zaden van chaos in het hart van Europa. Zijn geld vloeide als een giftige rivier door de fundamenten van de Europese eenheid, de muren van saamhorigheid afbrokkelend met elke overmaking. In het Verre Oosten beefde de aarde, Poseidon’s woede manifest in de verwoesting van Noto. De Middellandse Zee, ooit de wieg van beschavingen, werd een graf voor duizenden die de oversteek waagden, op de vlucht voor conflicten die als een veelkoppige Hydra steeds nieuwe koppen lieten groeien.
Terug in Belgica bereikte de politieke impasse een kookpunt. De vijf protagonisten, uitgeput en verbitterd door maanden van vruchteloze onderhandelingen, verloren zich in een spel van wederzijdse beschuldigingen en karaktermoorden. Hun woorden, ooit scherp en doeltreffend, verwaterden tot een kakofonie van lege beloftes en holle dreigementen.
Het was op dit moment van ultieme chaos dat een onverwachte speler het toneel betrad. Elon Musk, niet tevreden met zijn rol als financier van de Europese ontbinding, zag in België’s politieke verlamming een kans die te mooi was om te laten liggen. Met een snelheid die deed denken aan zijn ruimteraketten, kocht hij de rechten om de Belgische saga om te zetten in een Netflix Original serie. “Game of Thrones meets House of Cards in het hart van Europa,” verkondigde de persmededeling. “Met in de hoofdrollen: Mads Mikkelsen als Bart De Wever, Timothée Chalamet als Georges-Louis Bouchez, Anya Taylor-Joy als Conner Rousseau, Dev Patel als Sammy Mahdi, en Olivia Colman als een verrassende Maxime Prévot.”
De aankondiging sloeg in als een bom. Plotseling was België het middelpunt van de wereldwijde aandacht. Toeristen stroomden toe om de opnames te zien, journalisten verdrongen elkaar voor exclusieve interviews, en de politici zelf werden verstrikt in een web van ijdelheid en zelfpromotie. Terwijl de camera’s draaiden en de schijnwerpers brandden, voltrok zich onder de oppervlakte een stille catastrofe. Jaren van verwaarlozing en politieke verlamming hadden hun tol geëist op de infrastructuur van het land. Op een regenachtige dag in oktober, terwijl de acteurs een bijzonder verhitte scène naspeelden in de Wetstraat, begon de grond onder hun voeten letterlijk weg te zakken. Het begon met een zacht gerommel, nauwelijks hoorbaar boven het lawaai van de filmset. Maar binnen enkele minuten openden zich scheuren in het asfalt, eerst klein, toen groter, tot hele stukken straat in de diepte verdwenen. Paniek brak uit. Acteurs, crew en omstanders vluchtten in alle richtingen, terwijl gebouwen begonnen te wankelen en in te storten.
In een surrealistisch schouwspel zakte het centrum van Brussel weg in een enorme sinkhole. Het water van de ondergrondse rivieren en riolen, lang onderdrukt door beton en asfalt, borrelde op en vulde de krater. Binnen enkele uren was het hart van de Europese bureaucratie getransformeerd in een binnenzee. Te midden van de chaos staken alleen nog het koninklijk paleis, het Warandepark en de Wetstraat 16 als eilanden boven het water uit. De politici, gevangen op deze laatste bastions van macht, keken met ongeloof naar de apocalyptische scène die zich voor hun ogen ontvouwde.
Het was op dit moment dat de ware aard van de hoofdrolspelers zich openbaarde. Bart De Wever, trouw aan zijn Odysseus-natuur, begon onmiddellijk plannen te smeden om een vlot te bouwen en te ontsnappen naar het hogere en drogere Vlaanderen. Georges-Louis Bouchez, nog steeds stralend ondanks de omstandigheden, organiseerde een persconferentie op het dak van de Wetstraat 16, zijn haar perfect in model ondanks de chaos om hem heen.
Conner Rousseau, de strijdlustige Ares, riep op tot een revolutie van de arbeidersklasse, schijnbaar vergetend dat de meeste arbeiders nu onder water stonden. Maxime Prévot probeerde wanhopig te bemiddelen tussen de verschillende facties, zijn woorden wegstervend in het geluid van klotsend water en instortende gebouwen. Sammy Mahdi, trouw aan zijn Dionysus-imago, stelde voor om een groot feest te organiseren om de geesten te bedaren, een idee dat verrassend veel bijval kreeg van de vermoeide en gedesillusioneerde bevolking.
Koning Filip, eindelijk bevrijd van zijn koffieloze bestaan, keek vanaf zijn balkon naar het schouwspel en verzuchtte: “Misschien is het tijd voor een thee-ceremonie met aroma’s van naalden van fijne sparren?”
Terwijl België langzaam maar zeker in de golven verdween, keken de goden op de Olympus met gemengde gevoelens toe. Athena schudde haar hoofd en mompelde iets over de dwaasheid van stervelingen. Poseidon glimlachte tevreden, blij met zijn nieuwe onderwaterrijk. En Zeus, nog steeds met trillende baard, besloot dat het tijd was voor een nieuwe zondvloed.In de daaropvolgende dagen en weken werd België een moderne versie van Atlantis. Toeristen kwamen van heinde en verre om te snorkelen tussen de overblijfselen van de Europese instellingen. Onderwaterarcheologen bestudeerden de ruïnes van het federale systeem, terwijl politicologen debatteerden over de lessen die getrokken konden worden uit de Belgische tragedie.
En wat gebeurde er met onze protagonisten? Bart De Wever’s vlot strandde uiteindelijk op de Nederlandse kust, waar hij asiel aanvroeg op basis van zijn “Vlaamse identiteit”. Georges-Louis Bouchez werd een sensatie op sociale media met zijn dagelijkse updates vanuit de ondergelopen Wetstraat, zijn haar nog steeds perfect in model. Conner Rousseau stichtte een commune op het dak van het Atomium, dat nu dienst deed als een soort politiek Waterworld. Maxime Prévot vond zijn ware roeping als onderwatergids, die toeristen rondleidde door de ruïnes van de Belgische democratie. En Sammy Mahdi? Hij organiseerde inderdaad het grootste onderwater-rave-feest dat Europa ooit had gezien, compleet met glow-in-the-dark kwallen en dolfijnen met lasershows.
Maar het verhaal eindigt hier niet. Want terwijl België kopje onder ging, loerde aan de horizon een nieuwe dreiging. Donald Trump, dronken van zijn overwinningen in Noord-Amerika, richtte zijn blik op Europa. En wie stond er aan zijn zijde? Niemand minder dan Tom Van Grieken, de enige Europese politicus die was uitgenodigd voor Trump’s inauguratie. “Make Europe Great Again!” donderde Trump’s stem over de Atlantische Oceaan. “We gaan dat moerasland droogleggen en er een golfbaan van maken!”
Terwijl Trump zijn plannen smeedde, besloot Elon Musk dat het tijd was voor een nog drastischere maatregel. Met een theatraal gebaar kondigde hij aan dat hij alle linkse intellectuelen naar de maan zou sturen om daar een nieuwe samenleving op te bouwen. “Laat ze maar eens zien hoe het is om echt van nul af aan te beginnen,” grinnikte hij, terwijl hij de lancering van een vloot SpaceX-raketten overzag. De beelden van honderden professoren, schrijvers, en activisten die in ruimtepakken werden gehesen, gingen viraal. Sommigen protesteerden luidkeels, anderen zagen het als een unieke kans om hun utopische ideeën in de praktijk te brengen. “Eindelijk een plek waar we niet gehinderd worden door kapitalistische structuren!” riep een bekende socioloog enthousiast, net voordat de deuren van de raket zich sloten.
Maar Musk was nog niet klaar. Voor alle overige tegenstanders van zijn nieuwe wereldorde had hij een ander plan. Met een knipoog naar de sciencefiction-klassiekers, onthulde hij een gigantisch ruimteschip, gebouwd naar het model van de USS Enterprise uit Star Trek. “Dames en heren,” verkondigde Musk met een theatrale zwaai van zijn arm, “ik presenteer u de USS Dissent. Haar missie: to explore strange new worlds, to seek out new life and new civilizations, en vooral, to boldly go where no dissident has gone before!” De lancering van de USS Dissent was een spektakel zonder weerga. Miljoenen keken toe hoe het enorme schip, gevuld met een bonte verzameling van politici, activisten, journalisten en andere ‘ongewenste elementen’, opsteed vanaf een speciaal gebouwd platform in de Noordzee, precies boven waar ooit Brussel lag. Kapitein van dit bijzondere schip was niemand minder dan Jean-Luc Picard, of beter gezegd, Patrick Stewart, die speciaal voor deze gelegenheid uit zijn pensioen was gehaald. “Ik dacht dat ik alles al had meegemaakt in mijn acteercarrière,” mompelde hij, “maar dit slaat alles.”
Terwijl de USS Dissent in de verte verdween, een spoor van sterlicht achterlatend, keek de rest van de wereld in verbijstering toe. België was verdwenen, Europa stond op de rand van een Trumpiaanse overname, de maan werd gekoloniseerd door linkse intellectuelen, en de grootste criticasters van het systeem waren op weg naar de uithoeken van het heelal. In een laatste ironische wending besloot Elon Musk om de ondergelopen resten van België om te vormen tot 's werelds eerste onderwaterpretkamp voor miljardairs. “Wie wil er nu niet snorkelen tussen de overblijfselen van een failliete staat?” lachte hij, terwijl hij de eerste steen legde voor een onderwaterhotel in de vorm van een gigantische bitcoin.
En ergens, in een uithoek van het universum, glimlachte een god… Of was het een buitenaards wezen dat met verbazing keek naar de vreemde capriolen van de aardbewoners? Wie zal het zeggen? Één ding was zeker: de ondergang van België was slechts het begin van een kosmische komedie die zijn weerga niet kende. Terwijl de laatste luchtbellen opstegen uit de diepten van wat ooit de Wetstraat was, fluisterde een stem, misschien die van Clio, de muze van de geschiedenis: “Zij die de lessen van het verleden vergeten, zijn gedoemd ze te herhalen… in de ruimte!”
En zo, beste lezer, eindigt ons verhaal waar het begon: met een universum in chaos, leiders verstrikt in hun eigen ambities, en een mensheid die zich afvraagt hoe het ooit zover heeft kunnen komen. De ondergang van België was slechts het voorspel van een grotere tragedie, of misschien wel komedie, een waarschuwing die niemand wilde horen, maar die nu weergalmt door de eindeloze uitgestrektheid van de kosmos. Wie weet wat de toekomst zal brengen? Zullen de maankolonisten een utopie stichten? Zal de USS Dissent nieuwe beschavingen ontdekken die wijzer zijn dan wij? Of zullen we uiteindelijk ontdekken dat, waar we ook gaan in het universum, we onze menselijke natuur - met al haar gebreken en schoonheid - nooit kunnen ontvluchten?
Alleen de tijd zal het leren. Tot die tijd kunnen we alleen maar omhoog kijken naar de sterren en ons afvragen: wat als België toch gelijk had en compromis de sleutel is tot het overleven in deze uitgestrekte, chaotische kosmos? En ergens, in de verte, klinkt de stem van een oude Belgische politicus, vervormd door de radiogolven van de ruimte: “Mensen, kunnen we nu eindelijk een regering vormen? Al is het maar om te beslissen wie de airlock mag bedienen…”
Reactie plaatsen
Reacties